
Wirtualny przyjaciel
Nasze rozwiązanie to połączenie: Nauki i Technologii. Wyniki wielu badań i zgromadzona wiedza pokazują ogromny potencjał technologii VR w terapii dzieci z SEN. Wykorzystujemy VR, aby zabrać dziecko do spokojnego i bezpiecznego, współtworzonego przez nie, wirtualnego świata.
Wirtualny przewodnik, pomaga tam dzieciom budować osobistą, bezpieczną przestrzeń do nauki i rozwoju.
Każde dziecko może tu razem z nim:
- nauczyć się zasad interakcji społecznych,
- ćwiczyć percepcję, emocje, relaksację i komunikację,
- podejmować różne wciągające wyzwania i zadania,
- budować samoocenę i poczucie własnej wartości,
- i po prostu dobrze się bawić.
„Dzięki różnym formom zanurzenia i wielozmysłowego kontaktu z wirtualną rzeczywistością oraz ze względu na urozmaicone możliwości nawigacji w niej i współkreowania, interakcja staje się coraz pełniejsza, satysfakcjonująca i angażująca dla uczestnika. Dla celów terapeutycznych kluczowe są dwa elementy wirtualnych światów – po pierwsze, zaciekawienie, zmotywowanie i zaangażowanie uczestnika, dzięki którym skuteczność oddziaływań może wzrastać, po drugie, możliwość generowania i ścisłej kontroli warunków, pożądanych w procesie terapii oraz dostosowywania ich do postępów leczenia.
Wszystko to otwiera nowe, atrakcyjne możliwości zastosowań VR w diagnozie psychologicznej i psychoterapii. Wirtualne światy ułatwiają zbudowanie relacji terapeutycznej z uczestnikami i współpracę w trakcie terapii, pozwalają na łatwiejszą klaryfikację konfliktów emocjonalnych i uświadomienia ich sobie przez pacjenta, ułatwiają przepracowanie przeszłych traum, pozwalają na dokonywanie zmian i doznawanie korektywnych doświadczeń. Wydaje się możliwe stosowanie wirtualnej rzeczywistości również w prewencji i profilaktyce oraz uczenie zdrowego stylu życia, gdyż tworzy ona okazje do treningów pożądanych zachowań i wygaszania niepożądanych. Doświadczenia doznane w świecie wirtualnym mogą być w trakcie dalszych oddziaływań psychologicznych, odpowiednio zaplanowanych, przenoszone w świat realny.” (dr B. Gulla 2015)